ആദ്യ പ്രണയത്തിന്റെ ഓർമ്മയ്ക്ക്. (ഭാഗം: 4)

ആദ്യമായ് അമ്മയുടെ കയ്യും പിടിച്ച് സ്കൂളിന്റെ പടി ചവിട്ടിയ കാലം.
അന്നാദ്യത്തെ ദിവസം എന്നെ ക്ലാസ്സിലിരുത്താൻ ടീച്ചർക്ക് നന്നായ് പണിപ്പെടേണ്ടി വന്നു.
ബെല്ല് കേട്ട് ടീച്ചർ ക്ലാസ്സിൽ നിന്നും പുറത്തു പോകുമ്പോൾ ഞാൻ നേരേ ഓടിയത് എന്റെ കരച്ചിലിനൊരു ശമനം കാത്തു നിന്ന അമ്മേട അടുത്തേക്കാർന്നു. അവിടുനെന്നെ തിരിച്ച് ക്ലാസ്സിലയക്കാൻ അമ്മ പഠിച്ച പണി പതിനെട്ടും പയറ്റിയിട്ടും നടന്നില്ല. അതിനുള്ളിൽ കൂട്ടമണി മുഴക്കി ഇന്നത്തേയ്ക്ക് സ്കൂളുവിട്ടൂന്ന് പ്യൂൺ അങ്കിൾ അറിയിച്ചു.

ക്ലാസ്സിലിരുന്ന എല്ലാ കുട്ടികളും പുറത്തേക്കിറങ്ങി ഓടുന്ന കാഴ്ച തെല്ലൊന്നുമല്ല എന്നെ ആനന്ദത്തിൽ ആറാടിച്ചത്.

അമ്മേട അടുത്തു നിന്നിരുന്ന ദമ്പതികൾക്ക് അടുത്തേയ്ക്ക് ഒരു പെൺകുട്ടി ഓടി വന്നത് എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു. അവളെ കണ്ടപാടെ ആ അച്ഛൻ അവളെ വാരിയെടുത്ത് ഉമ്മ വെച്ചു. ശേഷം തന്റെ പോക്കറ്റിൽ കയ്യിട്ട് രണ്ടു മഞ്ചു മിഠായി അവളുടെ കയ്യിൽ വെച്ചു കൊടുത്തു.

അച്ഛന്റെ തോളിൽ നിന്നും ഊർന്നിറങ്ങി രണ്ടു കയ്യിലും ഓരോ മിഠായിയുമായി അടുത്തു നിന്ന എന്റെ അടുക്കലേക്ക് അവൾ നടന്നടുത്തു.

ഇടതു കയ്യ് എന്റെ നേർക്ക് നീട്ടിയവൾ ചിരിച്ചു. ഞാനതു വാങ്ങാൻ കൈ നീട്ടും മുൻപ് ശകാരഭാവത്തിൽ അവൾക്കു പിന്നിൽ വിളി കേട്ടു.

“മോളേ”. അവളുടെ അച്ഛനാണ്.

പെട്ടെന്ന് അവളാ കയ്യ് പിൻവലിച്ച് പിൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.

അന്നേരം എനിക്ക് വന്ന ദേഷ്യം ചെറുതൊന്നും അല്ലായിരുന്നു.

“അയ്യോ സോരി”
പിൻവലിച്ച കയ്ക്ക് പകരം അവൾ വലതു കൈ എന്റെ നേർക്ക് നീട്ടി.
ഇനിയും കൈ മാറ്റിയാലോന്ന് ഭയന്ന് ഞാൻ ചാടിക്കേറി ആ മിഠായി വാങ്ങി എന്റെ കൈക്കുള്ളിൽ ഭദ്രമാക്കി.

“നാളെക്കാണാം ടാറ്റാ ”

അവൾ കൈവീശി അച്ഛനമ്മമാർക്കൊപ്പം . നടന്നു നീങ്ങിയപ്പോൾ ഞാൻ സംശയം തീർക്കാൻ തിരിഞ്ഞത് അമ്മേട അടുക്കലേക്കാണ്.

“എന്തിനാണമ്മേ ആ കുട്ടി എന്നോട് സോരി പറഞ്ഞത് ?”

“ഒരാൾക്ക് ഒരു വസ്തു സന്തോഷത്തോടെ നൽകുമ്പോൾ വലതു കൈ കൊണ്ട് കൊടുക്കണമെന്ന് പഴമക്കാർ ശഠിച്ചിരുന്നു.”

“അപ്പൊ ദേവയെപ്പോലെ ഇടതു കയ്യിൽ എഴുതുന്നവരോ?”

“അതൊക്കെ പഴയ സമൂഹം ഒരു കാര്യവുമില്ലാതെ പിൻ തുടർന്നു വന്ന അന്ധവിശ്വാസങ്ങളല്ലേ അജൂ…….. ആർക്ക് എന്ത് നൽകിയാലും സന്തോഷത്തോടെയും പൂർണ്ണ മനസ്സോടെയും നൽകുക അത്രേ ഉള്ളൂ…. അതിൽ ഇടം കയ്യെന്നോ വലം കയ്യെന്നോ പക്ഷാഭേദം കാണിക്കേണ്ടതില്ല. ഇരു കൈകളും നമുക്ക് ഒരു പോലെ പ്രധാനമാണ്. ”

അമ്മയുടെ ഉപദേശം അജു അതുപോലെ തന്നെ നെഞ്ചിൽ പകർത്തി.

പിറ്റേദിവസം അടിച്ച് പിടിച്ച് യൂണിഫോമിടീച്ച് കവലയിൽ ബസ്സ് കയറ്റി വിടാൻ കൊണ്ടു വരുമ്പോൾ അമ്മയും ഞാനുമായി ഒരു കരാറിൽ ഒപ്പുവെച്ചു .

ഇന്നലെ മിഠായി തന്ന കുട്ടിക്ക് മറ്റൊരു മിഠായി തിരിച്ചു നൽകാൻ ഇന്നൊരു ദിവസം മാത്രം ഞാൻ സ്കൂളിൽ പോകാം. സഹദേവൻ ചേട്ടന്റെ കടയിൽ നിന്നും അമ്മ എനിക്ക് രണ്ടു മിഠായി വാങ്ങി നൽകി.

പക്ഷേ അതിന്റെ പിറ്റേന്ന് സ്കൂളിൽ പോകാൻ അമ്മേക്കാൾ തിടുക്കം എനിക്കായിരുന്നു…

“ഇനിയിപ്പോൾ ഇന്നവൾ തനിക്ക് മിഠായിയുമായ് ക്ലാസ്സിൽ വന്നാലോ?” എന്നതായിരുന്നു എന്നിലെ ചിന്ത.

എന്റെ പ്രതീക്ഷ തെറ്റിയില്ല പിറ്റേ ദിവസം അവളെനിക്കായ് മിഠായി കരുതിയിരുന്നു.

എന്റെ പേര് ദിയ, ദിയ പരമേശ്വർ. നിന്റെയോ?

മിഠായിയിൽ നിന്നും ശ്രദ്ധ വിട്ട് ഞാൻ അവൾക്ക് മറുപടി നൽകി. “എന്റെ പേര് അജിത്ത് ശങ്കർ. ”

അവിടുന്നങ്ങോട്ട് ഞങ്ങൾ നല്ല സുഹൃത്തുക്കളായി. ഇടം കയ്യും വലം പോലെ പ്രാധാന്യം അർഹിക്കുന്നു എന്ന പാഠം അവൾക്കും പകർന്നു നൽകി.

ക്ലാസ്സിലും പഠന കാര്യങ്ങളിലും അവളെന്നെ സഹായിച്ചു. ഉച്ചയൂണിനും ഞങ്ങൾ ഇരുവരും രണ്ടു പേരുടെ ഭക്ഷണവും പങ്കുവെച്ച് കഴിച്ചു.

നാളുകളേറെ കഴിഞ്ഞിട്ടും അമ്മയുമായുള്ള കരാർ ഞാൻ റദ്ദാക്കിയില്ല. അവളുടെ പേരിൽ അടിക്കടി ഞാൻ മിഠായി മേടിപ്പിച്ചോണ്ടേ ഇരുന്നു. എല്ലായ്പ്പോഴും രണ്ടിൽ ഒന്ന് അവൾക്ക് നൽകാനും മറന്നില്ല.

അങ്ങനെയാണ് ഞാനവളുടെ മുട്ടായിപ്പെട്ടിയായി സ്ഥാനമറ്റേത്. അക്ഷരം കൂട്ടി വായിക്കാൻ പ്രാപ്തിയായപ്പോൾ മുട്ടായിപ്പെട്ടി ചുരുങ്ങി “മൂപ്പെ” ആയി.

ഞങ്ങൾ രണ്ടാം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുന്ന സമയത്താണ് അവളുടെ അമ്മ അനുജൻ ആദിത്യന് ജന്മം നൽകുന്നത്. പിന്നെ ഒട്ടും വൈകാതെ തന്നെ അച്ഛൻ പരമേശ്വർ അങ്കിളിന് ഗൾഫിൽ ഒരു ജോലി ശെരിയായി. സ്വന്തമായൊരു വീട് , കുട്ടികളുടെ പഠനം , ഉയർന്ന വരുമാനം ഇതെല്ലാം കണക്കിലെടുത്ത് അദ്ദേഹം വിമാനം കയറി.

അന്നാദ്യമായാണ് മൂന്നു ദിവസത്തിൽ കൂടുതൽ അവൾ അവധിയെടുക്കുന്നത്. അടുത്ത ദിവസം ഞാൻ കയ്യിൽ അവൾക്കുള്ള മിഠായി കരുതാതിരുന്നില്ല.

അന്ന് ഞാൻ കയറുമ്പോൾ സ്കൂൾ ബസ്സിൽ അവളും ഉണ്ടായിരുന്നു. അന്നുവരെ അവളെ അച്ഛൻ കൊണ്ടാക്കി വിളിച്ചോണ്ടു പോകാറായിരുന്നു പതിവ്.

അന്നുമുതൽ അവളെന്റെ സഹപാഠി മാത്രമല്ല സഹയാത്രികയുമായി .

തുടരും .

✍️ അഞ്ജന.🙂